به دامن این آسمان خدا یک ستاره ندارم گهر که نگو در زمان یکی سنگ خاره ندارم
کجا بروم با که می بزنم آشنای دلم کو به گریه مگر غم رود زمیان منکه چاره ندارم به دامن این آسمان خدا یک ستاره ندارم
ترانه عاشقی دگر شد افسانه که مانده تنها به جا نشانه پروانه در این زمانه چه کردم ای ماه من تو این چنین سر کش به هر زمان میکشی مرا به صد آتش به یک بهانه به دامن این آسمان خدا یک ستاره ندارم
کجا بروم با که می بزنم آشنای دلم کو به گریه مگر غم رود زمیان منکه چاره ندارم به دامن این آسمان خدا یک ستاره ندارم
ترانه عاشقی دگر شد افسانه که مانده تنها به جا نشانه پروانه در این زمانه چه کردم ای ماه من تو این چنین سر کش به هر زمان میکشی مرا به صد آتش به یک بهانه چه کردم ای ماه من تو این چنین سر کش به هر زمان میکشی مرا به صد آتش به یک بهانه
