ناباوری از خط گذشت نبض زمان ناگه نشست نشکفته ها پرپر شدند ناگفته ها دردی شدند در خاطره جانی گرفت افسانه ای از من نوشت تو غربت یه نیمه شب افسانه ام درهم شکست افسانه ام قصه نبود قصه ای بود غصه نبود گفتی که از من کن حذر عشق مرا از سر به در گفتم مگو لیلاترین مجنون منم ، دستم بگیر گفتی که لیلا رفتنیست زنجیر عشق گسستنیست گفتم مگو زیباترین مجنون خود در من ببین ای مرغک تن خسته ام مینای دل شکسته ام افسانه ی رفتن شدی قلب مرا خنجر شدی گفتم که ای بانوی من هر شب تویی در خواب من دیوانه و شیدا منم افتاده ای بر خاک منم ای عشق من ، ای بهترین معنای من از من مگیر باور نکردم رفتنت بیداد دل شکستنت رفتی و بی تو در قفس نالیدم از غم یک نفس باور نکردم رفتنت بیداد دل شکستنت
