ای مهربونتر از ذات با خاک تشنه من تو بخشش بهاری در باغ خشک این تن من درس عاشقی رو در مکتب تو خوندم وای از گذشته ای که بیتو به سر رسوندم هر گز کسی برایم لطفی نداشته جز درد تنها تو بودی آنکه درد منو دوا کرد هیچکس دلش برایم بیش از خودش نمی سوخت رفتو به این شکسته درس شکستن آموخت بین منو زندگی تو آخرین پیوندی تو باغ گریه من جوونه لبخندی
ای مهربونتر از ذات با خاک تشنه من تو بخشش بهاری در باغ خشک این تن من درس عاشقی رو در مکتب تو خوندم وای از گذشته ای که بیتو به سر رسوندم خونه نشین شب رو تا روز به کوچه بردی دل از همه بریده خود را بمن سپردی ای آخرین پناهم من تکیه بر تو دارم حتی تو قلب پائیز با تو خود بهارم بین منو زندگی تو آخرین پیوندی تو باغ گریه من جوونه لبخندی
بین منو زندگی تو آخرین پیوندی تو باغ گریه من جوونه لبخندی
بین منو زندگی تو آخرین پیوندی تو باغ گریه من جوونه لبخندی
