تو کی بودی ای مسافر که منو در من شکستی رفتی اما در دل من تو همیشه زنده هستی تو کی بودی که به یادت باید آواره بمونم پا به پای باد شبگرد برم و از تو بخونم
انتظار دیدن تو منو آروم نمی ذاره مث بغضی که گلومو بسته اما نمی باره
چه نشستی که چشامو برق تنهایی ربوده چشمه ای از سحر نداشتم اگه داشتم از تو بوده چه نشستی که شکستم زیر بار غم غربت خالی از نغمه شوقم ، پرم از قصه محنت
انتظار دیدن تو منو آروم نمی ذاره مث بغضی که گلومو بسته اما نمی باره
گم شدم تو شهر ظلمت رده پایی تو شبا نیست با صدای هق هق من کسی اینجا اشنا نیست ای صدای اسمونی پرم از هر چه شنیدن کاشکی میشد پر کشیدن به هوای با تو بودن
انتظار دیدن تو منو آروم نمی ذاره مث بغضی که گلومو بسته اما نمی باره
