منی که کل عمرمو
پی کسی نرفتم و
پی کسی نیومدم
پشت سر قطار تو
مثه یه پستچی خیس
فقط رکاب می‌زدم
شب بلند بدرقه
شب همیشه رو سیاه
شبی عمیق مثل آه
خودم سقوط کردمو
رسوندمت، رسوندمت
رسوندمت به پرتگاه
هزار سال دیگه‌ام
غمت تموم باغچه رو
یه شوره‌زار می‌کنه
برو فقط نگاه کن
با خنده و با صورتم
زمان چیکار می‌کنه
اگه هنوز تو خلوتت
یادی ازم نمی‌کنی
یعنی که کم گذاشتم
مرور کن، مرور کن
منو به خاطرت بیار
با خنده‌ای که داشتم
