دنیا مثل زندونه غصه هاش فراوونه برا هر که عریونه تا ابد زمستونه با سپید سیاه دو رنگه با سیاه سپید، به جنگه دل هر که مهربون شد سر راش همیشه سنگه یه دلی می خوام چو آهن بدونه هزار و یک فن که در این دو روز دنیا بزنه به دوست و دشمن
دومنم ز غصه چاکه چه کن دل من چو چشمه پاکه چه کنم به سرم اگر که مونده هوسی دل من به زیر خاکه چه کنم
پر و بال کفترا که میرن تو آسمون شده باز که باز بیان به سراغ لونشون همه کس اسیر رنگه همه جا غروب تنگه افقش چرا سیاهه اگه آسمون قشنگـــــــه توی هر دل شکسته آرزو جوونه بسته بوم نا امیدی امـــــــــا روی بوم ما نشسته
دومنم ز غصه چاکه چه کنم دل من چو چشمه پاکه چه کنم به سرم اگر که مونده هوسی دل من به زیر خاکه چه کنم
همه کس اسیر رنگه همه جا غروب تنگه افقش چرا سیاهه اگه آسمون قشنگـــــــه توی هر دل شکسته آرزو جوونه بسته بوم نا امیدی امــــــــا روی بوم ما نشسته
دومنم ز غصه چاکه چه کنم دل من چو چشمه پاکه چه کنم به زمونه گر نشونی ز صفاست دل من براش هلاکه چه کنم
