شدم رسوا که می بینم توام دیوانه می خواهی به شمعت سوزم و دانم توام پروانه می خواهی نی‌ام عاقل نی‌ام عاشق کی‌ام هیچم تو آگاهی که گاهی آشنا خوابی گــهی بیگانه می خواهی کجا پـویم که را جــویم هـمی دانــم همی گـویم که خود مجنون و لیلایی مرا افسانه می خواهی تو هستی درد و درمانم تو هستی سرمایه جانم مـرا ای گــنـج پنهانـم چـرا ویرانـــه می خـواهی بــســاط آفریـنش گـــشــت دام راه مشــتاقـــان نمی بینم دگر صیدی که گویم دانـه می خـواهی تو را ای نوربخش از تو به جز حسرت چه پیدا شـد که گه سر در بیابانی گــهی کاشانـه می خواهی
