به نام خداوند جان آفرین حکیم سخن بر زبان آفرین خیابونا با ما آشنان قدمامون روشون موندگاره کی نفس بکشه یا که نه رسم روزگاره بچه ها تو خیابونن اما زیاد توش نمیمونن چونکه میدونن زندگی خیابونی چه خطر داره کسی نیست که بکسو بر هزر داره قدمامون چه سنگینن وقتی راه میریم تیریپ بکسمونو همینجا میگیم قمه ها به کمر زیر لب این جمله رو میخونیم خدا تو جنگل آسفالت بذار زنده بمونیم درختای آهنی ،حیوونای انسان نما رسم شاخبازی رو تو خیابون میکنن روا بچه هامون هنوز مثل عشاق مستن نوک تیغه ها با این بدن آشنا هستن هنوزم بکس ما با مرامن میذارن تیریپ معرفتو برا من دارم برادری پاهاش چوبی نیم تنه ی آهنی اما نیستش از جنس آدمی خون آریایی داره تو رگم جریان این واژه ی حیات که هنوز داره شریان ایرانی زندگی میکنم ایرانی میمیرم وقت جنگ اسلحه تو دست میگیرم قمه ها به دستشونه شروع میشه رقص قمهمستونه میرقصن هر چند اگر جان کمه
اینه تیریپ ما توی خیابونا
اینه تیریپ ما توی خیابونا
روزا پول در میاریم شبا به فکر خرجش قلیون میچوقیم صبح تا شب نیستیم به فکر ترکش بین قاچاقچیا سالم موندن مرد میخواد از روح زخمی من صدای ناله ای سرد میاد تا وقتی که هست هیچ-کس صفر بیستو یک هم زندس تو درگیری با دشمنا نمیدونی چه رند است پیشبینی شدنی نیست حرکات ما برنده یا بازنده فرقی نداره توی ذات ما در آرزوی مرگ چه شیرینه گفته ها ما لاتای بی خطریم نفس گفت به ما
