مُردَم از مَرد ِ بد ِ نامَردم من به خود نه که به زن بد کردم
من پر از تنهایی وحشت از زیبایی
در نمد پیچیده بی هوا پوسیده
بره ی قربانی ابرک بارانی
آی مَردُم مُردَم باز هم سر خوردم
مُردَم از مَرد ِ بد ِ نامَردم من به خود نه که به زن بد کردم
بر تن ِ یاس ِ سفید ِ سفره، جای ِ قلاب ِ کمر می سوزد لب ِ فریاد ِ مرا می دوزد ، سیرسیرم سیر از مشت و لگد برده داران ِ حقیر ِ مرگ بو، بر سر ِ بازار عاشق می کُشند خواب ِ مخمل را بر هم می زنند، این کنیزکان خواهر منند
آی مَردُم مُردَم باز هم سر خوردم
مُردَم از مَرد ِ بد ِ نامَردم من به خود نه که به زن بد کردم
