گذشت افسانه ی این عمرکوتاه نشد کس از دلِ تنگِ من آگاه تو را همراه میدانستم افسوس تو هم بودی رفیق نیمه ی راه تا دیار نیستی راهی نمانده درسرای سینه جز آهی نمانده حاصلی از عمر کوتاهی نمانده آه آه آه.... به دریای توفانی زندگانی شکسته چرا زورق مهربانی در این شهر سرتابه دامن خموشی بیا مُردم از دوری مهربانی خدایا فراموشی ده لب بسته،خاموشی ام ده چه حاصل زهشیاری دل تو مستی تو مدهوشی ام ده خدایا چه میشد که دستی ز من این محبت بگیرد دل با همه مهربانم دراین سینه روزی بمیرد خدایا فراموشی ام ده لب بسته ،خاموشی ام ده چه حاصل ز هشیاری دل تو مستی تو مدهوشی ام ده
