باور من اگه مرده سیل حسرت منو برده اگه ساقم خشک خشکه ریشه من که نمرده اگه غربت تو صدامه مثل سایه پا به پامه بی صدایی موندنی نیست حرف آخر این کلامه ای وای رفتیم از یاد ای داد رفتیم بر باد
واسه گفتن دیگه دیره حالا باید زندگی کرد هیچ درختی نمی مونه تا قیامت تشنه و زرد
هر درختی توی پاییز باد وحشی برگشو برد اگه می خواست زنده می موند از شکستن غم نمی خورد
ای وای رفتیم از یاد ای داد رفتیم بر باد
مرگ آدم مرگ تن نیست بی هیاهو گم شدن نیست مرگ آدم مرگ نامه با لباسی که کفن نیست تک درخت باغ ما بود اون درخت خسته از باد تکیه گاه خستگی هام روی خاک کوچه افتاد
ای وای رفتیم از یاد ای داد رفتیم بر باد ای وای رفتیم از یاد ای داد رفتیم بر باد
