به غربت آمدم اما نمی خواستم بیام شنیدم درد غربت را نمی خواستم بیام تو دانی چه بی رحمه دست روزگار شدم آواره از خاکم به این شهر و دیار به این شهر و دیار تو این شهر غریب منو تنها نذار
همیشه چشم من در پشت سر بود پشیمان نادم از رخت سفر بود هر آنچه من ز درد خانه گفتم تمام شهر ز دردم بی خبر بود اگر دردی تو غربت حس نکردم همیشه مهر و عشقم یاری ام داد اگر از روزگار مهری ندیدم محبت های تو دلداری ام داد اگر هم یک غمی توی چشات بود صبورانه به پشت خنده هات بود همه این صبر و طاقت را ستودند به روی عشق درها را گشودند آخه عشق تو از جنس سفر بود وجود تو همش بالا نظر بود واسه هر مشکلی در توی غربت گشوده آغوش بر هر خطر بود به غربت سفر کردم نمی خواستم برم ز رفتن حذر کردم نمی خواستم برم تو دانی چه بی رحمه دست روزگار اگه تو نباشی به کی دل بسپرم؟ به کی دل بسپرم؟ به کی دل بسپرم؟ به کی دل بسپرم؟
