سحر بلبل حکایت با صبا کرد که عشق روی گل با ما چها کرد من از بیگانگان هرگز ننالم که با من هرچه کرد آن آشنا کرد از آن رنگ رخم خون در دل افتاد وز آن عشقم به زردی مبتلا کرد فدای همت آن نازنینم که کار خیر بی روی و ریا کرد خوشش باد آن نسیم صبحگاهی که درد شب نشینان را دوا کرد نقاب گل کشید و زلف سنبل گره بند قبای غنچه وا کرد ز هر سو بلبل عاشق در افغان تنعم از میان باد صبا کرد
