یه مرد تنها و غریب روزاش پر از حرف سکوت دلش اثیر و گریزون تو جاده ی بود و نبود
مرد تنها که شباش پر زخم آدماست هست و نیستش یه صداست میخونه از دل تاریکیه شب میخونه از غم و تنهایی و درد میخونه تا بره به آسمونا برسه صداش به گوش آدما اون منم یار غما مرد تنهای شبا
توی کتاب سرنوشت تو فصل سرد بی کسی تو صفحه ی غریبه ها اسم منو اول نوشت نوشت که تا آخر خط یه بغض سرد و بی صدا روی تنم خونه کنه تو لحظه هام لونه کنه
یه مرد تنها و غریب روزاش پر از حرف سکوت دلش اثیر و گریزون تو جاده ی بود و نبود
مرد تنها که شباش پر زخم آدماست هست و نیستش یه صداست میخونه از دل تاریکیه شب میخونه از غم و تنهایی و درد میخونه تا بره به آسمونا برسه صداش به گوش آدما اون منم یار غما مرد تنهای شبا
دیگه کتاب زندگیم به فصل پاییز رسیده رو خاک سرد تن من گلای سنگی روییده حالا که خاکستر من تو دستای باد اثیره خدا کنه دستای تو دستای باد و بگیره
