زدریای کبود ابرسیاهی سحرشدبرفلک چون دود آهی ز دریا ها به صحراها گذر کرد به هر باغ و به هر گلشن نظر کرد گلی پژمرده دید و سر فکنده گرفته در رُخش غم جای خنده شده از تشنگی سوزان و کوشد مگر از جام ابر آبی بنوشد
چنان آشفته شد آن ابر و بی تاب که شد از گریه سرتا پای او آه ز بالا سوی پایین شد روانه به گل جان داد و خود رفت از میانه تو همچون آن گلی ای جان فدایت من آن ابرم که جان ریزم به پایت تو همچون آن گلی ای جان فدایت من آن ابرم که جان ریزم به پایت
چنان آشفته شد آن ابر و بی تاب که شد از گریه سرتا پای او آه ز بالا سوی پایین شد روانه به گل جان داد و خود رفت از میانه تو همچون آن گلی ای جان فدایت من آن ابرم که جان ریزم به پایت تو همچون آن گلی ای جان فدایت من آن ابرم که جان ریزم به پایت
