ستاره سوسو میزنه تو شام مهتاب قرص شبنم رو نگاه گل مرداب میترسم خواب روی پلک ماه بشینه نبینه این گل خوشرنگ بیدار گل مرداب من زیباترین ِ ی الماس ِ که خاکستر نشینه شبا وقتی رو موج آب سواره پریشونه که ماه اونو نبینه نمیدونه کنار برکه مردی با دستاش قلک ماه رو شکسته به رسم عاشقای شهر خورشید شبستون دلش رو حجله بسته نمیدونه که این تعبیر عشق ِ باید گل بوسه مرگ ُ بچینه به عشق این عروس پاشنه در گِل طلوع صبح فردا رو نبینه ... باید عادت کنه بخوابه مرداب باید قلبش بیفته از تب و تاب شاید رسوای عاشق کُش بدونه آدم دلداده ای جون میده صدبار گل مرداب هنوز تنهاترین ِ هنوز با عطر یارش همنشینه خبر از مرگ ِ بازیگر نداره که دست روزگار اونو می چینه
