من به بند افسونم من به بند افسونم یک دوروزه مهمونم می گریزم از دنیا شبگرد و پریشونم شبگرد و پریشونم لب ز هر سخن بستم لب ز هر سخن بستم مِی نخورده سرمستم مستم از خیال تو تا که در جهان هستم تا که در جهان هستم ای دل ای جان برو فکر دگر من یادِ یاران برو از سر بدر کن ای دل ای جان برو فکر دگر من یادِ یاران برو از سر بدر کن
اگر افتاده ام چون دانه بر خاک بروید از دلم بس گوهر پاک چو شبگردان مرا ماوا نباشد دگر جانی در این دنیا نباشد چو شبگردان مرا ماوا نباشد دگر جانی در این دنیا نباشد ز دلداده کسی پروا ندارد دل از دلدادگی حاشا ندارد ای دل ای جان برو فکر دگر من یادِ یاران برو از سر بدر کن ای دل ای جان برو فکر دگر من یادِ یاران برو از سر بدر کن
چه گویم من دگر از زندگانی چه گویم من دگر از زندگانی ز بند و قید و رنج آنچنانی دل بی باورم باور نکردی که آخر بی کس و تنها می مونی که آخر بی کس و تنها می مونی ای دل ای جان برو فکر دگر من یادِ یاران برو از سر بدر کن ای دل ای جان برو فکر دگر من یادِ یاران برو از سر بدر کن برو از سر بدر کن برو از سر بدر کن برو از سر بدر کن
