خونه های من وتو وقتی دو خونه بود حرفامون شعر بلند عاشقونه بود جفت خوشبختی بودیم توی آینه پیش هم حالا اشک می آد تو چشمم حرفتو می گم دو تاعکس من وتو پیش هم بود توی قاب می دیدیم همدیگه روهر شب ما توی خواب وقتی مرهم بودی تو واسه زخم های دنیا دنیا رو می گرفتم من تودوتا دستام حالا که یه خونه خونمونه حرفای خوب لب سرد تو نداره چه شبها تو خوابی چشه من مثه بارون تا سپیده هی می باره هی می باره حالامثله دو تا غریبه دو بی صدا نگاهت دیگه نمی ره به آشنا بالش منبی خوابی رخت خوابم بیداری چه راحت رو بالش خواب تو سر می ذاری حالا بوی غریبی وغصه است تو خونمون می دونم تو دیگه نیستیبا من بمون کاش همیشه من وتوفاصله بینمون بود ولی تو همیشه چشمات مهربون بود حالا که یه خونه خونمونه حرفای خوب لب سرد تو نداره چه شبهاتو خوابی چشه من مثه بارون تا سپیده هی می باره هی می باره
