برای خنده‌ی نابت که مامن شادی‌ست
برای موی رهایت که خلقِ آزادی‌ست
برای بوی تنت که پس از قدم زدنت
دلیل رقص درختانِ مستِ آبادی‌ست
برای چشم تو باید به زندگی جان داد
برای وصف تو باید به شعر میدان داد
بخند تا بشود درد را تحمل کرد
که با وجود دلی خون، جگر به دندان داد
به زندگی جان داد، به شعر میدان داد
قسم به سرو بلندت که خم نخواهم شد
میان وحشت شب، جرأت از تو می‌گیرم
به احترام تو می‌ایستد اگر دنیا،
به احترام تو من ایستاده می‌میرم
قسم به سرو بلندت که خم نخواهم شد
میان وحشت شب، جرأت از تو می‌گیرم
به احترام تو می‌ایستد اگر دنیا،
به احترام تو من ایستاده می‌میرم
قسم به قطره‌ی اشکی که روی گونه‌ی توست
قسم به ماهی لب‌هات در میان دو رود
که از نگاه تو باید، هزار قصه نوشت
که از سکوت تو باید هزار قطعه سرود
مرا که یخ زده‌ام توی سینه‌ات بفشار
بهار شو! به زمستانِ سرد، جامه بده
بپاش عطر خودت را میان هر شعرم
به نشر عشق در آثار من ادامه بده
ادامه بده
