با قلبی پر خون با دردی افزون دهقانی به دو صد دوندگی روزو شب به شوق زندگی بذری در جلگه ایی پراکند غافل از حوادث و بلا با دستی به زحمت آشنا در صحرا بساط خرمن افکند
بلا آمد از دریا به جانب صحرا سیه تر از شب ابر دود آسایی به ناگهان زد برق آتش سایی چو فتنه بر خیزد جهان بهم ریزد
ای برق بلا که آفت جهانی آخر تو چرا پر نیرنگ و نا مهربانی ای برق بلا .... .... منم همان دهقان
به بخت خود گریان که ناگهان برق نگاه تو آتش زد به آتش عشق و امید منم رو کرد چو فته بر خیزد جهان بهم ریزد
