امید جانم زسفر باز آمد شکر دهانم زسفر باز آمد امید جانم زسفر باز آمد شکر دهانم زسفر باز آمد عزیز آنکه بی خبر به ناگهان رود سفر چو ندارد دیگر دلبندی به لبش ننشیند لبخندی
چو غنچه سپیده دم شکفته شد لبم زهم که شنیدم یارم باز آمد زسفر غم خوارم باز آمد
همچنان که عاقبت پس از همه شب بدمد سحر ناگهان نگار من چنان مه نو آمد از سفر همچنان که عاقبت پس از همه شب بدمد سحر ناگهان نگار من چنان مه نو آمد از سفر من هم پس از آن دوری بعد از غم مهجوری یک شاخه گل بردم به برش یک شاخه گل بردم به برش
دیدم که نگار من سرخوش ز کنار من بگذشت و به بر یار دگرش بگذشت و به بر یار دگرش
وای از آن گلی که دست من بود خموش و یک جهان سخن بود خموش و یک جهان سخن بود
گل که شهره شد به بی وفایی زدیدن چنین جدایی زغصه پاره پیرهن بود
