های ، همه خُفتند و من ِ دلشده را خواب نبرد همه شب دیده ی من بر فَلَک اِستاره شمرد همه خُفتند و من ِ دلشده را خواب نبرد همه شب دیده ی من بر فَلَک اِستاره شمرد خوابم از دیده چُنان رفت که هرگز نایَد خواب ِ من زَهر ِ فراق ِ تو بنوشید و بــِمُرد چه شود گر ز ِ مُلاقات دوایی سازی خسته ای را که دل و دیده به دست ِ تو سپُرد گر شدم خاک رَه عشق مرا خُرد مَبین آنچه کوبَد در ِ وصل ِ تو کُجا باشد خُرد بر سر ِ آتش ِ تو سوختم و دود نکرد بر سر ِ آتش ِ تو سوختم و دود نکرد آب بر آتش ِ تو ریختم و سود نکرد
از همه ی اسرار اَلِفی بیش بیرون نیافتاد و باقی هر چه گفتند در شرح ِ آن اَلِف گفتند و آن اَلِف البته ، فهم نشد .
