چه سازم به این دل که دیوانه سامان ندارد ز درمان چه حاصل که این خسته درمان ندارد بی نصیبی ای دل ز وصل خوبان فتاده در دام بلا خوش فتاده ای دل پریشان در آتش عشق و وفا ای که سوزد دلم خبر داری و دانی ندارد گناهی خسته دلم من از این دل خسته نالان چه خواهی من به نیازم تو همه نازی با دل تنگم چه سازم که نسازی از دل زارم توآگه بودی آگه از دل تو ای مه بودی آه که دیگر نباشد نشانی از وفای تو عشق و جوانی وه که جفایت دگر مستی و جوانی رفته ز یادم وه که فتنه هایت دگر چون گل خزانی داده به بادم کرده ام خطا گر من از وفا دل به تو دادم
