چه زود رفت و چه دیر گفتیم از اون دلی که دریا بود هنوز اون دل دریایی پر از آواز درنا بود چه زیبا بود چه کم گفتیم خدایا غفلت ما بود هنوز گهواره ی خورشید پر از نوزاد فردا بود چه زیبا بود چه زیبا بود
نمی رنجی مث گلبرگ اگرچه گل تر از گل بود شب آوار دلتنگی هنوز پل تحمل بود چه زود رفت و چه دیر گفتیم از اون یاری که تنها بود فروتنی که سالار شب ترانه ی ما بود چه زیبا بود چه زیبا بود
چراغ چشم شاعرها کجاست اون شمع روشن کو؟ طلوع سبز حرف تو دل شب زده ی من کو؟ کجاست اون توتک محزون که هم سوز غزل ها بود صدای گریه ی ابری که مرهم دل ما بود چه زود رفت و چه دیر گفتیم از اون یاری که تنها بود فروتنی که سالار شب ترانه ی ما بود چه زیبا بود چه زیبا بود چه زیبا بود چه زیبا بود
