ذلیل و بیچاره تر از من نیست در کوی تو خمیده شد پشت من از غم چون ابروی تو گرفته هر کس ز لب لعل تو کام دل خود نشد روا کام من ز تو وای وای بر دل من به مجلس بیگانگان نوشی باده ی ناب به هر کجا میروی با هر کس مست و خراب خبر نداری ز حال خود با مردم که چه سان کند بسی زار و ستموای وای بر دل من کسی چو من قدر تو راکی داند صنما به راه عشق تو دهم جان و دل به فدا بیا بنه رسم ستم یک سو دلبر من شوی پشیمان به خدا وای وای بر دل من
