داستان زندگی من به هیچ آیین نخواهد شد جدا از حسرت تشویش زای من
من از آن دم که به ترک کلبه ی خرد پدر گفتم وز همه آن خوش زبان افسانه گویان تن جدا کردم دل قرین هر بلا کردم
ساغری بر لب نیاوردم که زهری تعبیه در آن نبوده ست آبخور سویی نبردم که نه سرگردانی از آن جست مایه سنگی از جا برنیاوردم که باشد خانه ام را اولین پایه (Lyrics and Song by IranSong)
دیدی ای دل آخر آن مشکین سر زلفش چه بندی بود در گلستان خون به دل می خورد گل گر نوشخندی بود
مژده اش می بردم از صبح طلایی گفت اینک بس قصه ها کان مرغ خوش خوان گفت رمزی از گزندی بود
