دل سوخته تر از همه سوختگانم از جمع پراکنده رندان جهانم در صحنه بازیگری کهنه دنیا عشق است قمار منو بازیگر آنم با آنکه همه باخته در بازی عشقم بازنده ترین هست در این جمع نشانم ای عشق از تو زهر است به کامم دل سوخت، تن سوخت، ماندم من و من عمری است که می بازم و یک برد ندارم اما چه کنم عاشق این کهنه قمارم
ای دوست مزن زخم زبان جای نصیحت بگذار ببارد به سرم سنگ مصیبت من زنده از این جرمم و طبق مجازات مرگ است مرا گر بزم حرف ندامت باید که ببازم با درد بسازم در مذهب رندان این است نمازم
من دربدر عشقم و رسوای جهانم چون سایه به دنبال سر عشق روانم او کهنه حریف منو من کهنه حریفش سرگرم قماریم من و او بر سر جایش
