از خود چو بیرون می شوم یارم بغل وا می کند چون خویش را گم می کنم خود را هویدا می کند در گیر و دار مستی دیشب ربود از من دلی چشمش گواهی می دهد ابروش حاشا می کند
***
چون پنجه آشفته مو از زلف بیرون می کشد یک شهر دل در پیچ و تاب طره اش جا می کند در زیر پای بوته هرزی شقایق له شده اما برای ماندن سرخش تقلا می کند در سینه های صیقلی هر لحظه گردد منجلی کاری که با موسی دمی در طور سینا می کند
***
آیینه ای دقکرده ام در حسرت دیدار تو یک انعکاس سبز تو صد عقده را وا می کند آیینه ای دقکرده ام در حسرت دیدار تو یک انعکاس سبز تو صد عقده را وا می کند یک انعکاس سبز تو صد عقده را وا می کند
