غروب اومد بازم به دریا بوسه داد خورشید تشنه رو به دست کوسه داد الان با این غروب یه عمره چشم به رام چیزی جز خستگی نمی مونه برام تو این شهر غریب اسیر کوچه هام غریق موج غم یه عمره بی صدام
چه تلخه انتظار کنار اسکله پریدن بی هدف نشستن تو تله
تموم لحظه هام پر از بیهودگی تموم ترسم از غم فرسودگی با مرگ لحظه ها روزارو می شمرم می خوام تنهاییمو به موجا بسپرم تو بهت انتظار پر از بیزاریم توی قحطی عشق نمی دونم کیم از ین بیزار یه که فریاده تنم غروب آخره دیگه داد می زنم تو از راه می رسی با یه دنیا غرور تو می سازی برام تو ظلمت قصر نور
