فصل پرواز پرستوهای نور می بره مارو به اون روزهای دور میبارید از آسمون پولک و یاس فکر میکردیم همه دنیا مال ماست خوش نشستی به دل منتظرم گفتی پا به پام میای هرجا برم ولی تو نشستی توی نیمه راه نگو به عقوبت کدوم گناه دل به دریا زدی اما بی هوا زیر و رو شد همه چی با یه خطا سرنوشت رو دیگه سرزنش نکن حالا که شدی گرفتار بلا گله کم کن پرشکسته که نمرده شوق پرواز آسمون نرفته از یاد با دوبال من کن آغاز قانون زندگی اینه با کسی شوخی نداره کمر همت و بستی حالا یا علی دوباره ابر غفلت پر رگبار غمه هنوزم قصه سیب و آدمه واسه جبران شکستن یه دل قد کهکشون پشیمونی کمه راه نداره به دل من هرکسی نشو تسلیم غم دلواپسی روی جاده های عبرت پابذار بیا با من تا به دریا برسی
