آمد بت میخانه تا خانه برد ما را بنمود بهار نو تا تازه کند ما را بگشاد نشان خود بر وصنیان خود پر کرد کمان خود تا راه زند ما را صد نکته در اندازد صد دام و دغل سازد صد نرد عجب بازد تا خشک بخورد ما را
چون ناز کند جانان اندر دل ما پنهان بر جمله ی سلطانا صد راز رسد ما را باز آمد و باز آمد آن عمر دراز آمد آن خوبی و ناز آمد تا داغ نهد ما را آن جان و جهان آمد بان گنج نهان آمد بان فخر شهان آمد تا پرده درد ما را می آید و می آید آن کس که همی باید وز آمدنش شاید گر فعل به جهت ما را می آید و می آید آن کس که همی باید وز آمدنش شاید گر فعل به جهت ما را
