گلِ نازِ پرپرِ من آخرین همسفرِ من جای لبهای قشنگت مونده روی دفترِ من ای که شعرِ تلخِ اشکات قصه ی غربتِ من بود اِینهو نفس کشیدن دیدنت عادتِ من بود
گلِ نازِ پرپرم ای همدرد به نبودنت باید عادت کرد گلِ نازِ پرپرم ای همدرد به نبودنت باید عادت کرد
تو یه حرفِ تازه بودی واسه من قصه ی دو نیمه و یکی شدن تو به عشق یه معنیِ تازه دادی تپشِ یه قلب و گرمای دو تن تو یه حرفِ تازه بودی واسه من قصه ی دو نیمه و یکی شدن تو به عشق یه معنیِ تازه دادی تپشِ یه قلب و گرمای دو تن
گلِ نازِ پرپرم ای همدرد به نبودنت باید عادت کرد
میونِ دفترِ شعرام به تنِ سفیدِ هر برگ با همون خطِ قشنگت تو نوشتی یا تو یا من ای رفیقِ نیمه راهم میدونم که تو نمردی ولی وقتی رفتی انگار پیشِ چشمام جون سپردی
گلِ نازِ پرپرم ای همدرد به نبودنت باید عادت کرد گلِ نازِ پرپرم ای همدرد به نبودنت باید عادت کرد گلِ نازِ پرپرم ای همدرد به نبودنت باید عادت کرد گلِ نازِ پرپرم ای همدرد به نبودنت باید عادت کرد
