از وقتی که گم کردمت پرپر شدن آسون تره دلی رو قلب آینه هاست اجاق شب شعله وره از وقتی که گم کردمت کوچه صدام نمی کنه خودم رو حس نمی کنم خدا نگام نمی کنه سرابی هم شکل چشات رو خاک جاده می باره شبیه یه کولی شدم که سرزمینی نداره چقدر تورو گریه کنم تا غربتم خط بخوره کدوم ستاره می تونه شب مرگیامو بشمره؟
هنوز ته آرزوهام یه بغضی آزارم میده من طرحی از یه برکه ام که رنگ ماهو ندیده فوج پرستوهایی که از روی جنگل می گذرن روح منو به سمت تو به سمت طوفان می برن از وقتی که گم کردمت انگار خودم هم گم شدم تو گذر از پاییز تو پرپر شدم توی خودم از وقتی که گم کردمت کوچه صدام نمی کنه خودم رو حس نمی کنم خدا نگام نمی کنه سرابی هم شکل چشات رو خاک جاده می باره شبیه یه کولی شدم که سرزمینی نداره چقدر تورو گریه کنم تا غربتم خط بخوره کدوم ستاره می تونه شب مرگیامو بشمره؟
