قوقولی خروس می خواند از درون نهفت خلوت ده از نشیب رهی که چون رگ خشک در تن مردگان دواند خون می تند بر جدار سرد سحر می تراود به هر سوی هامون با نوایش از او ره امده پر مژده می اورد به گوش ازاد می نماید رهش به ابادان کاروان را در این خراب اباد نرم می ایدگرم می خواند بال می کوبدپر می افشاند گوش بر زنگ کاروان صداش دل بر اوای نغز او بسته است قوقولی قوبر این ره تاریک کیست کو مانده کیست کو خسته است؟ گرم شد از دم نواگر او سردی اور شب زمستانی کرد افشای رازهای مگو روشن ارای صبح نورانی با تن خاک بوسه می شکند صبح نازنده صبح دیرسفر تا وی این نغمه از جگر بگشود ور ره سوز جان کشید به در قوقولی قو ز خطه ی پیدا می گریزد سوی نهان شبکور چون پلیدی در اوج کز در صبح به نواهای روز گردد دور می شتابد به راه مرد سوار گر چه اش در سیاهی اسب رمید عطسه ی صبح در دماغش بست نقشه ی دلگشای روز سفید این زمانش به چشم همچنانش که روز ره بر او روشن شادی اورده است اسب می راند قوقولی قو گشاده شد دل و هوش صبح امد خروس می خواند همچو زندانی شب چون گور مرغ از تنگی قفس جسته است در بیابان و راه دور و دراز کیست کو مانده؟ کیست کو خسته است.؟
