شنیدستم که مجنون دل افکار که شد از مردن لیــــلی خبردار که شد از مردن لیــــلی خبردار
گریبان چــــــاک زد با آه و افغان بســـــوی تربت لیلی شــتـابان دکلمه : « در آنجا کودکی دید ایستاده به لب مهُر خموشــی برنهاده ســــــــراغ تربت لیلی ازو جُســـت پس آن کودک بر آشفت وبدو گفت»:
که ای مجنون ترا گر عشق بودی که ای مجنون ترا گر عشق بودی زمن کـــــــی این تمنا می نمودی دکلمه: «برو در این بیــــابان جستجو کــــن برو در این بیــــابان جستجو کــــــن زهـــــر خاکی کفی بردار و بو کــــن زهر خاکی کفی بــردار و بو کـــــــن»
از آن خاکی که بوی عشق برخاست بدان که تربت لــــیلی همــــانجاست بدان که تربت لــــیلی همــــانجاست
حافظ خلوت نشین دوش به میخانه شد از سر پیمان برفت با سر پیمــــانه شـــد شاهد عهد شـباب آمده بودش به خواب باز به پیرانه سر عاشق و دیوانــــه شــد آتش رخسـار گل خرمـن بلـــبل بسوخت چهـــره ی خندان شمع آفت پروانه شــد گریه ی شام وسحر شکر که ضایع نگشت قطره ی باران ما گوهـــر یکــــدانه شــــــــد
