ای تو در اشعار من شوری دگر بر ریخته ای تو شاه بیت و من از هر مصرعش بگریخته از تو آخر شرم اشعارم به پرواز آمده پرزنان از شعر بی پروای من بگریخته ای طلوعت بر دلم نوری دگر بر ریخته تو شکوه صبح و من از هر غروب بگریخته لحظه ای شد هر شبم تا صبح و چون آنی گذشت با تو خواب از چشم خواب آلوده ام بگریخته ای تو با من آشناتر از طپش های دلم بی تو جان از پیکر تنهای من بگریخته از تو در پیمانه ام شوق امید و زندگیست رنگ سرد وحشت از فردای من بگریخته تازه از راه آمده با روح من آمیخته نظم اشعارم ز هم پاشیده و بگریخته در کنار من بمان ور نه ترا تهمت زنم محرم اسرار من با راز من بگریخته
