توی مه قدم می ذارم سمت خاطرات پیرم مثل برفهای زمستون آب می شم فرو می ریزم چشمام می بندم و سر رو زانوهام می گیرم قفس دوست داشتن تو باز منو کرده اسیرم کاشکی یه دنیا آیینه داشتی روی صورتت می ذاشتی با نگاه بی کرانه ات تنهایی ام برمی داشتی کاشکی یه باغ قصه داشتی روی اسم من می ذاشتی اسم عاشقی که گویی از شقایقی که کاشتی از شقایقی که کاشتی
قلب آینه ها گرفته عطر گلدونها چه پیره واسه این قلب تنها شکوه و گلایه دیر گم شدن آسون تو مه وقتی زخمی تن عشق مثل بن بست نگاهی وقتی اشکت توی هر چشم وقتی که انکار عشق توی صورتت می بینم به دورغ این عذاب کنج خلوتی می بینم رفتی و تنهام گذاشتی منو با شب جدایی توی مه قدم می ذارم واسه دلم سوی رهایی
