شب سری به میخانه زدم بوسه ای به پیمانه زدم راز دل چو گفتم به سبو اشک من گره شد به گلو
ناله بر لب شکستم تا نگویی که مستم ناله بر لب شکستم تا نگویی که مستم
پا نمی نهی در سرای من هفته به هفته بی تو ماه من شادی از دلم رفته که رفته ای عزیز غایب ز نظر ستاره بزم هنر ناله بر لب شکستم تا نگویی که مستم ناله بر لب شکستم تا نگویی که مستم
چون موجی سرگردان در آغوش توفان چون موجی سرگردان در آغوش توفان گذشتم گذشتم گذشتم از تو که رسوا که افسانه گشتم از تو
پا بی تو به میخانه گذارم نگذارم لب بر لب پیمانه گذارم نگذارم تو شمعی و من در طلب شعله عشقم این شعله به پروانه گذارم نگذارم
