پرنده ، همقفس ، همخونهء من زمستون رفت و شد فصل پریدن همین دیروز تو از این خونه رفتی ولی از اومدن چیزی نگفتی تو را در حنجره یک دشت آواز تو را در سر هوای خوب پرواز من اینجا خسته و غمگین و تنهام نمیدونم كه می مونم تا فردا چی میشد اون هوای برفی و سرد تو رو راهی به این خونه نمیكرد بهار كاغذین خونهء من تو رو راضی نكرد آخر به موندن من عادت میكنم با درد تازه جدایی شاید از من من بسازه دلم تنگه دلم تنگه برایت نگاهم با نگاهت داشت عادت تو اونجا با گلای رنگارنگی من اینجا پشت دیوارای سنگی تو با جنگل تو با دریا تو با كوه منو اندازه ی یه فصله اندوه من عادت میكنم با درد تازه جدایی شاید از من من بسازه دلم تنگه دلم تنگه برایت نگاهم با نگاهت داشت عادت
