باز یه غروب آشنا رو سایه های بی صدا باز یه غریب رهگذر نمی دونه میره کجا راهی به فردا نداره پنجره رو کم میاره وقتی به بن بست میرسه یه خط رو دیوار میذاره رو سایه تنها می مونه می خواد بره نمی تونه کاشکی می شد بیاد خونه کدوم خونه بی همخونه باز یه غروب آشنا رو سایه های بی صدا باز یه غریب رهگذر نمی دونه میره کجا
با آیینه حرف می زنه بهش میگه کی با منه دست روی دستش میذاره تو فکر غم شمردنه یه دست آشنایی نیس تو خونه ردپایی نیس حتی دریغ از یه صدا گریه که هم صدایی نیس گریه که هم صدایی نیس
رو سایه تنها می مونه می خواد بره نمی تونه کاشکی می شد بیاد خونه کدوم خونه بی همخونه
باز یه غروب آشنا رو سایه های بی صدا باز یه غریب رهگذر نمی دونه میره کجا
با آیینه حرف می زنه بهش میگه کی با منه دست روی دستش میذاره تو فکر غم شمردنه انگار نه انگار که سحر برنمیگرده از سفر دوباره آفتاب میزنه اگه تو باشی پشت در اگه تو باشی پشت در
رو سایه تنها می مونه می خواد بره نمی تونه کاشکی می شد بیاد خونه کدوم خونه بی همخونه
باز یه غروب آشنا رو سایه های بی صدا باز یه غریب رهگذر نمی دونه میره کجا
