رود آواره به صحرا می رود پیچان و نالان می رود در تیرگیها شب بر او افکنده دامان راه صحرامی سپارد جان به دریا می سپارد او نشان از عمرما دارددریغا می گریزد گویی از ما...
رود آواره به صحرا می رود پیچان و نالان می رود در تیرگیها شب بر او افکنده دامان راه صحرامی سپارد جان به دریا می سپارد او نشان از عمرمادارددریغا می گریزد گویی از ما...
بینم که هستی ما چو رود پهناور ز موج غم خیزد به بیکران عدم شتابد و آنجا به بهر غم ریزد بر نمیگردد رود رفته زراه می گریزد با موجکبود چو همین رود استجلوه وجود
هستی ها هم ور رود روان ازاین قالی به سوی توفانند برآبهای کبود بدین نوا مرغان ترانه می خوانند بر نمیگردد عمر گشته تباه می گریزد با موجکبود چو همین رود استجلوه وجود
