سمـن بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند پری رویان قرار از دل چو بستیزند بستانـند When sorrows upon seekers hearts settle, will not rattle When beauty with comfort starts battle, will unsettle.
بـه فـتراک جفا دل‌ها چو بربندند بربندند ز زلف عنبرین جان‌ها چو بگشایند بفشانـند When to fate they submit their mind, themselves will bind Finally, when Beloveds beautiful curls find, put egos behind.
به عمری یک نفس با ما چو بنشینند برخیزند نـهال شوق در خاطر چو برخیزند بنشانند If they come to us a moment, and sit near, disappear Yet when joy in their hearts will appear, becomes clear.
ز چشمم لعل رمانی چو می‌خندند می‌بارند ز رویم راز پنهانی چو می‌بینند می‌خوانـند When laughter like red rubies to my eyes cling, my tears bring From my face, when hidden secretes spring, joyously they sing.
سرشک گوشه گیران را چو دریابند در یابند رخ مـهر از سحرخیزان نگردانند اگر دانـند If they understand that a lonely tear is but a gem that is dear With a love so sincere, face early-risers they fear.
دوای درد عاشق را کسی کو سهل پـندارد ز فـکر آنان که در تدبیر درمانند در مانـند The healing balm of the pain of love is not easy for sure, and is pure Those who use their mind to find such a cure, many failure will endure
چو منصور از مراد آنان کـه بردارند بر دارند بدین درگاه حافظ را چو می‌خوانند می‌رانـند Those who climbed fortunes ladder wrung after wrung, were strung and hung And the ones who in praise sing Hafizs song, are thought wrong.
در این حضرت چو مشتاقان نیاز آرند ناز آرند کـه با این درد اگر دربند درمانند درمانـند Those favored by this spirit, noble and pure, tempt and allure For loves pain if a cure they must secure, then failure will endure.
