سینه از اتش دل در غم جانانه بسوخت آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت تنم از واسطه ی دوری دلبر بگداخت جانم از اتش مهر رخ جانانه بسوخت سوز دل بین...سوز دل بین که ز بس آتش اشکم... که ز بس اتش اشکم دل شمع دوش بر من ز سر مهر چو پروانه بسوخت..چو پروانه بسوخت آشنایی نه غریب است که دلسوز من است آشنایی نه غریب است که دلسوز من است چون من از خویش برفتم دل بیگانه بسوخت چون پیاله دلم از توبه که کردم بشکست چون پیاله دلم از توبه که کردم بشکست همچو لاله جگرم بی می و خمخانه بسوخت ماجرا کم کن و بازآ که مرا مردم چشم ماجرا کم کن و بازآ که مرا مردم چشم خرقه از سر به در آورد و به شکرانه بسوخت خرقه از سر به در آورد و به شکرانه بسوخت
