كــس نـگـذشـت در دلــم تا تو بخــاطـر منی یكـنـفـس از درون من خـیــمـه بـدر نـمـیـزنی مــهــر گـیـاه عـهد من تـازه ترست هـر زمان ور تــو درخــت دوسـتی از بـن و بیــخ بركـنی كــس نـستـاندم به هـیچ، ار تـو برانی از درم مقــــبل هـــر دو عــالمم، گـر تو قبول میكنی از هــمـه كـس رمیـده ام، با تو درآرمـیـده ام جمع نمی شود دگـــر هـر چه تو می پراكنی ای دل اگــــر فــراق او و آتـش اشــتـیـاق او درتـو اثـر نـمـی كـــند، تو نه دلــی كـه آهنی
