هر کجا رفتی پس از من محفلی شد از تو روشن یاد من کن ، یاد من کن هر کجا دیدی به بزمی عاشقی با لب گزیدن یاد من کن ، یاد من کن هر کجا سازی شنیدی از دلی رازی شنیدی شعر و آوازی شنیدی چون شدی گرم شنیدن وقت آه از دل کشیدن یاد من کن ، یاد من کن بی تو در هر گلشنی چون بلبل بی آشیان دیوانه بودم سر به هر در می زدم آنگه ز پا افتاده در میخانه بودم گر به کنج خلوتی دور از همه خلق جهان، بزمی بپا شد و اندر آن خلوت‌سرا پیمانه‌ها پر از می عشق و صفا شد چون بشد آهسته شمعی کنج آن کاشانه روشن تا رسد یاری به یاری تا فتد دستی به گردن یاد من کن یاد من کن
