خداوندا قرین به کازرونم گرفتار دل نامهربونم همه میگن برو ترک دلت کن خدا دونه نمیگرده زبونم
من لاری ام من ز دست یار بی وفا فراریم من
از اینجا تا به پیشت راه دوره در اینجا ماندن ما جبر و زوره کسی می بود خبر می برد به یارم که شربت خونه ما آب شوره
من لاری ام من ز دست یار بی وفا فراریم من
غریبی سخت مرا دلگیر داره فلک بر گردنم زنجیر داره فلک از گردنم زنجیر و بردار که غربت خاک عالم گیر داره
سه روزه رفتی و سی روزه حالا ای جان جانم زمستون رفتی و نوروز حالا تو که گفتی به وقت گل میایم آی شماره کن ببین چند روز حالا آی روزگارم آی کز روزگارم شنیدم از سفر برگشتی ای دل بلا بودی بلاتر گشتی ای دل آی تو که چون جان شیرین رفته بودی روزگارم آی چون بخت من برگشتی ای دل عزیزم سیت میگم تو خو نباشی بمیرد دشمنت تو زنده باشی
به روی بالشم جای سرت موند کنار بسترم مشتی پرت موند تو آتش بودی و هیهات و هیهات که در آغوش ما خاکسترت موند
من لاری ام من ز دست یار بی وفا فراریم من
غریبی سخت مرا دلگیر داره فلک بر گردنم زنجیر داره فلک از گردنم زنجیر و بردار که غربت خاک عالم گیر داره
