چون سایه های بی امان بازیچه دست زمان در این دنیا ماندم چنان افسرده و حیران سرگشته و نالان چون آدمک زنجیر بر دست و پایم از پنجه تقدیر من کی رهایم ای که تو دادی جانم گو به من تا کی بمانم آدمی چون آدمک مخلوقی سرگردان چون آدمک زنجیر بر دست و پایم از پنجه تقدیر من کی رهایم
