آخرین رهگذر شهر شبم یه نفس بریده ی جون به لبم برای دیدن فانوس چشات خیلی وقته که توی تاب و تبم صد تا سایه پا به پامن نفسام ، مال خودم نیست توی شهر قصه هیچ کس ، پی رد قدمم نیست خسته نفس ، بسه گلو آیینه ی شکسته ام 2( ای روزگار از تو و از لحظه شمردن خسته ام)2 منو ببر به پشت سر ، منو ببر منو ببر تا یه هوای تازه تر تا فصل آغاز سفر تا خنده های بی خبر منو ببر منو ببر منو ببر تا خود من تا آخر تازه شدن به باغ سبز لحظه هام رنگ شکوفایی بزن خسته نفس ، بسه گلو آیینه ی شکسته ام 2( ای روزگار از تو و از لحظه شمردن خسته ام)2
