نه به خاطر ِ آفتاب نه به خاطر ِ حماسه به خاطر ِ سایه‌ی ِ بام ِ کوچک‌اش
به خاطر ِ ترانه‌ئی
کوچک‌تر از دست‌های ِ تو
نه به خاطر ِ جنگل‌ها نه به خاطر ِ دریا به خاطر ِ یک برگ
به خاطر ِ یک قطره
روشن‌تر از چشم‌های ِ تو
نه به خاطر ِ دیوارهابه خاطر ِ یک چپر نه به خاطر ِ همه انسان‌هابه خاطر ِ نوزاد ِ دشمن‌اش شاید نه به خاطر ِ دنیابه خاطر ِ خانه‌ی ِ تو به خاطر ِ یقین ِ کوچک‌ات که انسان دنیائی‌ست به خاطر ِ آرزوی ِ یک لحظه‌ی ِ من که پیش ِ تو باشم به خاطر ِ دست‌های ِ کوچک‌ات در دست‌های ِ بزرگ ِ من و لب‌های ِ بزرگ ِ من بر گونه‌های ِ بی‌گناه ِ تو
به خاطر ِ پرستوئی در باد، هنگامی که تو هلهله می‌کنی به خاطر ِ شب‌نمی بر برگ، هنگامی که تو خفته‌ای به خاطر ِ یک لب‌خند هنگامی که مرا در کنار ِ خود ببینی
به خاطر ِ یک سرود به خاطر ِ یک قصه در سردترین ِ شب‌ها تاریک‌ترین ِ شب‌ها به خاطر ِ عروسک‌های ِ تو، نه به خاطر ِ انسان‌های ِ بزرگ به خاطر ِ سنگ‌فرشی که مرا به تو می‌رساند، نه به خاطر ِ شاه‌راه‌های ِ دوردست
به خاطر ِ ناودان، هنگامی که می‌بارد به خاطر ِ کندوها و زنبورهای ِ کوچک به خاطر ِ جار ِ سپید ِ ابر در آسمان ِ بزرگ ِ آرام
به خاطر ِ تو به خاطر ِ هر چیز ِ کوچک هر چیز ِ پاک برخاک‌افتادند به یاد آر عموهای‌ات را می‌گویم از مرتضا سخن می‌گویم.
