ای اشک غم بیا و یاری کن خون دلم ز دیده جاری کن خون دلم ز دیده جاری کن خوشکیده شد جوانه ی جانم این کشته را تو اب یاری کن بیا برادر سر به شانه ام بگذار که تو بنالی سر و من بگریم زار ایوای غم در اشک من پیداست سوز دله من از سخن پیداست اینجا گلی دگر نمی روید از آفتی که در چمن پیداست نه سایه ی سردی که کسی در ان بیاسیاد نه شوق خوشحالی که لبی به خنده بگشاید نه عابری پیداست نه کاروان مانده نه خیمه ای پیداست نه سایبان مانده به سرخی خونی که تا ابد جاریست شقایقی پرپر به پای هر خاریست
